تجمع زیستی جیوه کل در میگوی metapenaus affinis و رسوبات منطقه خور موسی

چکیده در این تحقیق غلظت جیوه کل در بافت های عضله، اسکلت خارجی و هپاتوپانکراس میگوی سفید (metapanaeus affinis) و همچنین رسوبات منطقه خور موسی اندازه گیری شد. نمونه های میگو توسط تور ترال کف و نمونه های رسوب توسط گرب ون وین در فصل زمستان سال 87 و نیز تابستان 88 از 5 ایستگاه (خورهای جعفری، احمدی، غنام، غزاله و دورق) از این منطقه برداشت شد. جهت تعیین غلظت جیوه، نمونه ها پس از آماده سازی و خشک شدن هضم شدند. غلظت جیوه در رسوب و بافت های میگو با استفاده از اسپکترومتری جذب اتمی unicam مدل 919، به روش بخار سرد اندازه گیری شد. در این مطالعه، بیشترین غلظت جیوه در بافت های مختلف میگو و همچنین رسوبات منطقه مورد مطالعه در خور جعفری بدست آمد (p<0.05)، احتمالاً به این علت که خور جعفری در مجاورت مجتمع پتروشیمی بندر امام قرار دارد و میزان بسیار زیادی از پساب های این صنایع که حاوی جیوه نیز می باشد به این خور می ریزد. اما نتایج آماری اختلاف معنی داری را بین خورهای دیگر نشان نداد. بافت هپاتوپانکراس میگو بیشترین میزان جیوه را دارا بود. روند غلظت جیوه در بافت های مختلف میگو در طی دو فصل زمستان و تابستان بدین شکل بود: هپاتوپانکراس>اسکلت خارجی>عضله. در این مطالعه میزان جیوه موجود در بافت عضله میگوی metapenaeus affinis که در تغذیه انسان نقش مهمی دارد مورد اندازه گیری قرار گرفت و برای اطمینان از سلامت مصرف آن، با استانداردهایی نظیر سازمان بهداشت جهانی (who)، سازمان خواروبار جهانی (fao)، وزارت کشاورزی-شیلات و غذای انگلستان (ukmaff) و اداره کل غذا و داروی آمریکا (usfda) مورد مقایسه قرار گرفت. در این مطالعه میانگین غلظت جیوه در بافت عضله میگو در خوریات جعفری و احمدی بالاتر از استاندارد ukmaff، اما کمتر از استانداردهای دیگر به دست آمد. غلظت جیوه در خورهای دیگر کمتر از استانداردهای جهانی بدست آمد. نمودارهای رگرسیون و آنالیزهای anova به منظور بررسی مقایسه میزان تجمع زیستی جیوه در خورهای مختلف در بافت های مختلف میگوی مورد مطالعه استفاده شدند. در این تحقیق همچنین رابطه بین تغییرات غلظت جیوه در رسوبات و غلظت جیوه در بافت های میگوی سفید مورد بررسی قرار گرفت و نتایج نشان دادند که با کاهش غلظت جیوه در رسوبات خورهای مختلف، از مقدار آن در بافت های میگو نیز کاسته شده است.